Sana lang may kaya ang Dragon-Tiger… nung una kong laruin ito, akala ko ‘yung dragon ay superhero ng casino! Pero pilit lang ‘yung RNG—nag-iisip ako kung bakit parang bawat spin ay nag-e-‘due’ sa akin na walang pamilya. Ang tiger? Siya lang ang nagpapahinga sa akin habang tinatapon ang pera ko… Tapos sinabi niya: ‘Ayaw mo ba mag-‘spin’ pa? O sige na lang… kasi ‘yung house edge ay 5%—hindi ka na makakakuha ng bonus kundi may alam na ‘yung pangarap mo.’ Saan ka ba nagsimula? Sa pagtuloy o sa pagtulog?

Nakakalungkot ‘di ba? Ang TSM ay laging nagwawala… hindi dahil sa luck, kundi dahil sa mga pusa na nag-iisip ng ‘Golden Flame’ habang tayo’y nagsusulat ng data sa gabi. Ang budget mo? Wala na — ang iyong decission window ay puno ng empty coffee cups at silent clicks. Alam mo ba? Hindi ka naglalaro… ikaw ay nagsasagawa ng eksperimento sa loob ng alamang panahon. Mayroon pa bang magpapaliwan? Kumuha ka muna ng kape… bago ka mag-click.

Nakakatulong ang quiet na win sa Dragon Flame Duel? Hindi naman kailangan mag-bet ng ginto—kaya mo lang mag-isip at makinig sa drumbeat ng kalimutan. Ang iba’y sumisigaw sa screen… kami? Nagpapalayong tao sa silence na may Rs.10 per session. Kung wala kang trophies? Sige lang… may tea ka pa rin. Bakit ka ba nag-iisip na wala kang panalo? 😌 Kumuha ka rin ng isang tasa… at sabihin: “Sino ba talaga ang nagwinn?”

Nakalimutan ko na ang panalo… hindi dahil sa winning hand, kundi dahil nandito pa rin ako sa gabi—kahit walang puntos, may heartbeat pa rin. Ang mga dragon ay hindi naglalaro… sila’y nag-iisip. Hindi ako nagsasabi ng ‘perfect’—nagkaroon lang ako ng presence. Mayroon bang kahapon sa iyo? O sana… baka ikaw din? 😌