เธอไม่ใช่ผู้เยี่ยม—แค่ไวใจเกินไปที่จะสูญ

ฉันเคยคิดว่าการชนะหมายถึงการเดิมพันอย่างกล้า—จนกระทั่งเข้าใจว่าเกมนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับโอกาส มันเกี่ยวข้องกับความเงียบ การเติบโตในอพาร์ตเมนต์บรูคลินที่แม่วาดภาพมังกรบนผนัง และพ่อเขียนรหัส RNG ที่กระซิบเมื่อบ้านมืด มันสอนฉันว่าโชคไม่ได้มาจากลูกเต๋า—แต่มาจากความใสใจ ในสนามดรากอนไทเกอร์ การหมุนไม่ใช่เรื่องสุ่ม มันคือจังหวะของลมหายระหว่างเสียง roar และ quiet ฉันเห็นผู้เล่นไลตามโบนัสเหมือนเหรียทองที่ถูกโยนเข้าห้องว่าง—บางคนตะโกนเพื่อชัย แต่ฉันนั่งเฉยๆ ไม่เคยเดิมพันใหญ่ ไม่วิ่งตามสตรีค ฉันปล่อยให้เกมหายใจ ระบบบอกว่า 48.6% สำหรับดรากอน, 9.7% สำหรับไท—butสิ่งที่มันไม่มีบอกคือ เมื่อคุณสูญสามครั้งติดต่อ ก็คือเสียงสะท้อนเบาๆ จากกี琴ของยายในห้องอีกห้อง ฉันเริ่มด้วยเดิมพันตํา—not เพราะกลัว—แต่เพราะฉันอยาก ‘รู้สึก’ ก่อนจะเข้าใจ ไม่มีฮีโรที่ไหนเลย—เฉพาะคนที่อยู่นานพอจะเห็นว่าเสียงเงียบฟังดูเหมือนอะไร อัลกอริธึมไม่มีความสนใจว่าคุณจะชนะหรือแพ้ แต่อารมณ์ของคุณทำ